बापूंची (अनिरुध्दसिंह) तपश्‍चर्या - २ ( Bapu's Aniruddhasinh's penance 2)
तो जवळ येऊ इच्छितो कशासाठी? माझ्यासाठी जे अशक्य आहे; माझी कुवत जिथे संपते; कमी पडते ते शक्य करण्यासाठी.
"तू आणि मी मिळून पाही, अशक्य असे काहीही नाही, देतो मुक्त कंठे ग्वाही, राजाधिराज अनिरुध्द". पुढे जाऊन हे ही सांगतो की "मी तुला कधीच टाकणार नाही". पण आमचं मन मात्र संकल्प विकल्पात्मक असतं; चंचल असतं आणि मग आमचा विश्‍वास अढळ रहावा यासाठी हा कठीण परिस्थितीतही सुध्दा आधार देण्यासाठी प्रत्येक श्रध्दावान मित्राला विश्‍वास / ग्वाही देत राहतो की "आमचा बापू हळूहळू आमच्यासाठी सगळं काही नीट करत आहे!". थोडक्यात काय प्रत्येक श्रध्दानाव मित्राला सबुरी ही ठेवावीच लागते.
हे सद्‍गुरुतत्‍व कायम "आमच्यासाठी" जवळ येऊ इच्छीतं. पण आम्हीच त्याच्यापासून लांब जात राहतो, पळत राहतो. आम्ही त्याला विसरतो पण तो आम्हाला विसरत नाही. बापू (अनिरुद्धसिंह) म्हणून श्रीमद्‌पुरुषार्थ ग्रंथाराजात आम्हाला सांगतात,
"सांगाती आहे मी तुमचा खचित
तिनही काळी, तिनही लोकांत
विसरलात तुम्ही मज जरी क्‍वचित;
मी नाही विसरणार तुम्हास निश्‍चित"